بی اختیاری ادرار در بیماران پارکینسون یک علامت غیر حرکتی شایع در بیماران مبتلا است که به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی تأثیر می گذارد و مدیریت آن می تواند چالش برانگیز باشد.بی اختیاری ادرار در بیماران پارکینسونی یک موضوع پیچیده است که تحت تأثیر عوامل عصبی و فیزیکی قرار می گیرد. ترکیبی از راهبردهای رفتاری، فیزیوتراپی کف لگن ، داروها، و احتمالاً مداخلات جراحی می توانند به مدیریت آن کمک کنند.
انواع مشکلات ادراری در بیماران پارکینسون
- بی اختیاری فوری: این شایع ترین نوع در بیماران PD است. مشخصه آن یک میل ناگهانی و شدید به ادرار کردن است که با از دست دادن غیر ارادی ادرار همراه است.
- شب ادراری: تکرر ادرار در شب شایع است که منجر به اختلال در خواب می شود.
- تردید و زور زدن: برخی از بیماران ممکن است در شروع ادرار مشکل داشته باشند یا جریان ضعیف ادرار را تجربه کنند.
- تخلیه ناقص: احساس اینکه مثانه پس از ادرار کاملا خالی نیست.
علل بی اختیاری ادرار در بیماران پارکینسون
بی اختیاری ادرار در بیماران پارکینسونی را می توان به چندین عامل مرتبط با این بیماری نسبت داد:
- اختلال عملکرد اتونومیک: PD بر سیستم عصبی خودمختار که عملکرد مثانه را کنترل می کند، تأثیر می گذارد.
- بیش فعالی دترسور: عضله مثانه (دترسور) ممکن است به طور غیرارادی منقبض شود و منجر به بی اختیاری فوری شود.
- عوارض جانبی دارو: برخی از داروها برای PD می توانند بر کنترل مثانه تأثیر بگذارند.
- اختلال حرکتی: مشکل در تحرک و مهارت می تواند رسیدن به موقع به حمام را دشوارتر کند.
- اختلال شناختی: کاهش شناختی در PD می تواند به مشکل در تشخیص نیاز به ادرار کردن یا تصمیم گیری به موقع کمک کند.
استراتژی های مدیریت
اصلاح رفتار و سبک زندگی
دفع ادرار به موقع: تشویق به بازدید منظم از حمام برای جلوگیری از پر شدن بیش از حد مثانه.
مدیریت مایعات: کاهش مصرف مایعات قبل از خواب و اجتناب از محرک های مثانه مانند کافئین و الکل.
تمرین مثانه: به تدریج فاصله بین دفعات ادرار را افزایش دهید تا ظرفیت و کنترل مثانه بهبود یابد.
تمرینات کف لگن: تقویت عضلات کف لگن می تواند به کنترل جریان ادرار کمک کند.
درمان دارویی
داروهای آنتی کولینرژیک: این داروها می توانند به کاهش بیش فعالی مثانه کمک کنند، اما ممکن است عوارض جانبی شناختی داشته باشند، که در PD نگران کننده است.
آگونیست های بتا 3 (به عنوان مثال، میرابگرون): این داروها می توانند به شل شدن عضله مثانه با عوارض جانبی شناختی کمتر در مقایسه با آنتی کولینرژیک ها کمک کنند.
تزریق سم بوتولینوم: در موارد شدید، تزریق بوتاکس به عضله مثانه می تواند فعالیت بیش از حد را کاهش دهد.
مداخلات جراحی و سایر مداخلات
تعدیل عصبی ساکرال: کاشت دستگاهی که تکانه های الکتریکی را به اعصاب کنترل کننده مثانه می فرستد.
کاتتریزاسیون: در موارد احتباس ادرار قابل توجه، ممکن است کاتترهای متناوب یا ثابت لازم باشد.
فیزیوتراپی کف لگن
فیزیوتراپی کف لگن (PFP) یک درمان ارزشمند برای بی اختیاری ادرار، به ویژه در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون (PD) شناخته می شود. PD یک اختلال عصبی است که با علائم حرکتی مانند لرزش، سفتی و برادیکینزی و همچنین علائم غیرحرکتی از جمله بی اختیاری ادرار مشخص میشود. بی اختیاری ادرار در PD اغلب به دلیل فعالیت بیش از حد دترسور، اختلال در انقباض دترسور و اختلال عملکرد اسفنکتر است که همه این موارد را می توان تا حدی با PFP برطرف کرد.
مزایای فیزیوتراپی کف لگن برای بیماران پارکینسون
- تقویت عضلات لگن: PFP بر تقویت عضلات کف لگن تمرکز دارد که می تواند حمایت مثانه و مجرای ادرار را بهبود بخشد و به جلوگیری از نشت ادرار کمک کند.
- بهبود هماهنگی عضلانی: از طریق تمرینات هدفمند، بیماران می توانند هماهنگی عضلات کف لگن خود را بهبود بخشند، که برای حفظ خودداری بسیار مهم است.
- افزایش آگاهی حسی: PFP به بیماران کمک می کند تا آگاهی حسی بهتری از ناحیه لگن خود ایجاد کنند و آنها را قادر می سازد نیاز به دفع سریعتر ادرار را تشخیص دهند.
- آموزش رفتاری: فیزیوتراپیست ها می توانند در مورد تکنیک های کنترل مثانه، مانند راهبردهای دفع ادرار به موقع و سرکوب اصرار، آموزش ارائه دهند.
- رفع یبوست: یبوست که در PD شایع است، می تواند بی اختیاری ادرار را بدتر کند. PFP می تواند به مدیریت یبوست کمک کند و در نتیجه تاثیر منفی آن بر عملکرد مثانه را کاهش دهد.
اجزای فیزیوتراپی کف لگن
- ورزش های کف لگن: ورزش هایی مانند کگل شامل انقباض و شل شدن مکرر عضلات کف لگن است. این تمرینات متناسب با توانایی های فرد طراحی شده و به تدریج تنظیم می شوند.
- بیوفیدبک: این تکنیک از نظارت الکترونیکی برای کمک به بیماران برای کسب آگاهی و کنترل عضلات کف لگن استفاده می کند. بازخورد دیداری یا شنیداری اثربخشی انقباضات عضلانی را هدایت می کند.
- تحریک الکتریکی: در برخی موارد از پالس های الکتریکی خفیف برای تحریک عضلات کف لگن استفاده می شود و قدرت و عملکرد آنها را افزایش می دهد.
- آموزش مثانه: تکنیک هایی برای افزایش فاصله بین دفع ادرار و بهبود ظرفیت مثانه آموزش داده می شود که به بیماران کمک می کند تا کنترل عملکرد مثانه خود را دوباره به دست آورند.
- اصلاح سبک زندگی و رفتار: توصیه هایی در مورد مصرف مایعات، رژیم غذایی و سایر عوامل سبک زندگی که می توانند بر عملکرد مثانه تأثیر بگذارند ارائه شده است.
