سکته مغزی زمانی رخ می دهد که در جریان خون رسانی به مغز اختلال ایجاد شود. این اختلال می تواند به دلیل انسداد شریان تغذیه کننده مغز (سکته مغزی ایسکمیک) یا پارگی رگ خونی منجر به خونریزی در مغز (سکته مغزی هموراژیک) ایجاد شود.
علائم سکته مغزی می‌تواند بسته به ناحیه آسیب دیده مغز متفاوت باشد، اما ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- بی حسی یا ضعف ناگهانی در صورت، بازو یا پا، به طور معمول در یک طرف بدن
- مشکل در صحبت کردن یا درک گفتار
- سردرگمی یا مشکل در هماهنگی و تعادل
- سردرد شدید بدون علت شناخته شده
- تاری یا کاهش دید در یک یا هر دو چشم
عوامل خطر: عوامل متعددی خطر سکته مغزی را افزایش می دهند. این شامل:
- فشار خون بالا (فشار خون بالا)
- سیگار کشیدن
- دیابت
- سطح کلسترول بالا
- چاقی
- عدم تحرک بدنی
- سابقه خانوادگی سکته مغزی
- سن (خطر با افزایش سن افزایش می یابد)
- سابقه قبلی سکته یا حمله ایسکمیک گذرا (TIA)
روشهای درمان
سکته مغزی معمولاً از طریق ترکیبی از معاینه فیزیکی، ارزیابی سابقه پزشکی و آزمایش‌های تصویربرداری مانند اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) مغز تشخیص داده می‌شود. این آزمایشات به تعیین نوع، محل و میزان سکته کمک می کند.
درمان: توجه فوری پزشکی برای درمان سکته بسیار مهم است. هدف بازگرداندن جریان خون به ناحیه آسیب دیده مغز و جلوگیری از آسیب بیشتر است. گزینه های درمانی عبارتند از:
سکته مغزی ایسکمیک: داروهایی مانند فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (tPA) ممکن است برای حل کردن لخته های خون و بازگرداندن جریان خون تجویز شوند. روش های دیگری مانند ترومبکتومی مکانیکی ممکن است برای برداشتن فیزیکی لخته انجام شود.
سکته هموراژیک: درمان بر کنترل خونریزی و کاهش فشار در مغز متمرکز است. مداخلات جراحی ممکن است برای ترمیم رگ های خونی پاره شده یا حذف لخته های خون ضروری باشد.
توانبخشی: پس از مرحله حاد درمان، بازماندگان سکته مغزی اغلب برای بازیابی عملکردهای از دست رفته و بهبود کیفیت زندگی خود نیاز به توانبخشی دارند. این ممکن است شامل فیزیوتراپی، کاردرمانی، گفتار درمانی و سایر مداخلات متناسب با نیازهای فردی باشد.
پیشگیری: راهبردهای پیشگیری از سکته مغزی شامل پرداختن به عوامل خطر قابل اصلاح است. این شامل حفظ یک سبک زندگی سالم، مدیریت فشار خون بالا، کنترل دیابت، ترک سیگار، ورزش منظم، حفظ وزن سالم و مدیریت سطح کلسترول است. داروهایی مانند ضد انعقادها یا داروهای ضد پلاکت نیز ممکن است برای جلوگیری از این عارضه در افراد خاص تجویز شود.
فیزیوتراپی سکته مغزی
فیزیوتراپی یک جزء حیاتی از روند بهبودی پس از سکته مغزی است. این برنامه بر کمک به بازماندگان تمرکز دارد تا توانایی های عملکردی خود را بازیابند، تحرک را بهبود بخشند و کیفیت کلی زندگی را بهبود بخشند.
فیزیوتراپیست یک ارزیابی جامع برای ارزیابی قابلیت های فیزیکی فرد از جمله قدرت، تعادل، هماهنگی و تحرک انجام می دهد. بر اساس این ارزیابی، اهداف مشخصی با همکاری بازماندگان و مراقبان آنها تعیین خواهد شد.
فیزیوتراپی سکته مغزی اغلب شامل تمرینات و فعالیت هایی برای بهبود تحرک و حرکت است. این ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- تمرینات دامنه حرکتی: حرکات غیرفعال یا فعال برای حفظ یا بازیابی انعطاف پذیری مفصل.
- تمرینات تقویتی: تمرینات هدفمند برای بهبود قدرت و استقامت عضلات.
- آموزش تعادل و هماهنگی: فعالیت هایی برای تقویت کنترل تعادل و مهارت های هماهنگی.
- تمرین راه رفتن: تکنیک هایی برای بهبود توانایی راه رفتن، مانند تمرین درست قرار دادن پا، تغییر وزن و طول گام.
- آموزش عملکردی: بیماران ممکن است در انجام فعالیت های روزانه به طور مستقل با چالش هایی مواجه شوند. فیزیوتراپی بر بهبود توانایی های عملکردی تمرکز دارد.
- الگوهای حرکتی کنترل حرکتی و یادگیری مجدد: بازماندگان سکته مغزی ممکن است در کنترل حرکت و هماهنگی با مشکلاتی مواجه شوند. فیزیوتراپیست ها از تکنیک ها و تمرینات خاصی برای کمک به بازآموزی مغز و ماهیچه ها برای بازیابی فعالیت های حرکتی استفاده می کنند.
- تحریک الکتریکی عملکردی (FES) و رباتیک: فناوری های پیشرفته مانند FES و رباتیک ممکن است در توانبخشی این عارضه استفاده شوند. FES از جریان های الکتریکی برای تحریک عضلات ضعیف، تسهیل حرکت و آموزش مجدد عضلات استفاده می کند. دستگاه های رباتیک می توانند به حرکات تکراری کمک کنند و برای بهبود مهارت های حرکتی بازخورد ارائه دهند.
بیشتر بخوانید :
لیزر پرتوان فیزیوتراپی در مشهد
کلمات مرتبط :
فیزیوتراپی در مشهد – فیزیوتراپی خوب در مشهد – بهترین فیزیوتراپی مشهد – فیزیوتراپی در اختلالات نورولوژی – فیزیوتراپی فلج صورت – فیزیوتراپی ورزشی در مشهد – فیزیوتراپی کف لگن در مشهد